Urodził się w Płocku 17 XII 1897 Pochodził z inteligenckiej rodziny o patriotycznych tradycjach. Walcząc w Legionach w wojnie polsko- bolszewickiej dosłużył się rangi kapitana. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował przekładem wiersza Majakowskiego ,,Poeta robotnik”. W 1926 r. wydał tom „Wiatraki” oraz wspólnie z Bandurskim i Standem zbiór „Trzy salwy”.

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się jako ochotnik do wojska i do Lwowa. Na podstawie fałszywych oskarżeń został aresztowany przez NKWD, na początku 1940 r. Po zwolnieniu wstąpił do armii gen. Andersa i znalazł się na Bliskim Wschodzie. W 1945 roku wrócił do Polski, osiadł w Warszawie, tragiczna śmierć córki Anny przyniosła poecie w 1954 r. nowe bolesne doświadczenie. Broniewski zmarł w Warszawie, 10 II 1962 r. Przedwojenny okres twórczości przyniósł tomy poezji pt.: „Dymy nad miastem” (1927), „Troska i pieśń” (1932). „Krzyk ostateczny” (1938). Zbiory wierszy z czasu wojny to: „Bagnet na broń” (1943), „Drzewo rozpaczające” (1945).

W okresie powojennym Broniewski odkrywał piękno ojczystej przyrody” tomy „Mazowsze” (1951) i „Wisła” (1953). Pod wpływem śmierci córki pisze cykl trenów „Anka” (1956), o niezwykle przejmującej i osobistej wymowie.